Routkäpchn op Eefeler Platt II

Et wor enkier ö kle Mäd­che. Dat kruch fan sen­ger Oma en föier­rout Kapp us Samt un möt em Böm­melt­chen dran. Dodran such het su schön us, dat se jar ken aner Mötz me andu wollt, un sou kom et, dat het von do jan­zer Nober­schaft nöm­me Rout­käp­chn jena­nnt juf. Enes Dachs sot de Mamm zu him: „Kumm me Kand, holl dä Kurf un breng e rüss bäi de Oma, se hat jerad aje­ruf, se soht et jing hir net sou jut.” „Wat as dann in dem Kurf?”, frocht het Rout­käp­chn. „En Flasch Weng, en Dus Fesch un en Pud­ding-Streu­sel-Tacht. Un dats dou mer plos neust fann do Tacht iss, wenns dou hon­ger­rich solls jinn, dann iss de deng Hun­nich­schme­re, kom­brie?” Rout­käp­chn ver­sprauch, neust ze ässen un hop­pelt frou int Fröh­johr rüss, bis het no a vie­de­ler Stonn am Bösch wor.

Do kumm op ehs de Wul­lef ajell­of. Wat dat für en Jefieß as, wollt dirr wos­sen? Will stellt öch doch es Pet­zolds Hund für, nöm­men e Stöck jerus­ser dobei en spit­zer Schnautz un lüch­tend Ohren un dann hett dir üre Wol­lef. Su en Dier kum also üs demm Jebösch un frocht: ” Wo willts dou dann hinn, Rout­käp­chn?” „Bei de Oma.” – „Ewer wehs­te, da jef ich do aler Frau noch Blo­me möt, dat jehürt sich sou für en jebil­det Enkel­kand.” – „De has jo Recht.”, soht Rout­käp­chn, stellt hir­re Kurf önnert de Dän­ne un böckt sich no Ane­mo­nen un Prim­meln. De Wol­lef lacht sich e sich erinn un löft bei de Oma. Do sprung hen mat enem Satz in de Boud erenn, luf durch de jut Stuff un dun han­nen ant Spin­schen un du fruss hen de ahl Frau mat allem, watt se hatt. Se hatt üwer­hopt ken Zeit jehat für Hil­fe ze rufe, du sutz se alt am Wol­lefs­bo­ch drann. Jo, un du wor et natür­lich ze spät. Dodrop hinn kruch dat krei­lich Jefes int Bett un deckt sich bas eropp zu. Noh a Zeit kum et Rout­käp­chn un won­nert sich, dat de Dür op stun. Ejo wahr­schein­lich wollt de Oma es jerat löf­ten, dächt se un luf ins Spin­chen. Do ful him ewer direkt op, watt de Oma höck ewer en jerou­se Monnt hatt. „Omchen!” soht et, „Wie siss du dann üs? Du siss üs, als häts du Moulb­ir­re kri­jen !” Se böckt sech önnert Bett, du rass de Wolef de Moul op un fruss het mat allem, wat se hat.

De Oma rutscht jet op Säit un du sut­zen se all zwien am Boch. Wenn mo win­nich­tens de Tacht hei hät­ten, dächt Rout­käp­chn. Ewer schwet­ze konnt het net, weil do wor deck wed­der für wärm Lögg. De Wol­lef schluf enn un schnarscht su laut, dat de Die­rer dobou­sen bal üsje­f­lippt senn.

Du kum de Jäjer aje­l­of. Henn hürt et üs der Hütt bol­lern un dächt sich, dat es doch net die jut Al, die lo su döst! He konnt sech net hele­fen und jung in de Boud, du such en ald direkt, wen do am Beed luch. „Hann ich dech Drecks­vieh end­lich in de Flos­se krie­je!”, ruft hen durch de Boud. En hollt de Schir üs do Kösch un schnekt him de Boch op. Die Fral­lög wore fru, wie se bis and Dares­licht kome. Du fuder­ten se de Wol­lef möt Kol­le, nich­ten de Boch wer zu un sat­ten sech in de Köch. De Wol­lef juf wacke­rich un ful üs dem Bett. De Jäjer, et Rout­käp­chn un de Oma deil­ten sech de weng un de Tacht un zer­lach­ten sech üwert denn däm­li­je Wollef.

Nou hürt, watt ich ze kal­len han, für allem dir Fralögg” Lot öch neust fann fröm­me son, dir wosst nie wie denn dropp se kann! Un wenn hen öch noh löft kud bei mech, ich beschüt­zen öch. 😉

Hen­drik Nos­bers, 8b

In unse­rer schö­nen Eifel wird immer noch von Dorf zu Dorf ver­schie­den das Platt gepflegt. Auch vie­le von unse­ren Schü­le­rin­nen und Schü­lern sind mehr oder weni­ger min­des­tens zwei­spra­chig, indem sie daheim ihr Platt pfle­gen, in der gro­ßen wei­ten Welt aber auch das Hoch­deutsch beherr­schen. In Teil II ist nun Hen­drik Nos­bers aus der 8b am Zuge, sein Platt ist das Groß­lan­gen­fel­der und Hen­drik ist ein­fach sowie­so ein Uni­kat! Der Text kam mal wie­der auf sei­ner Schreib­ma­chi­ne getippt in unse­re Redak­ti­on geflat­tert, Hen­drik hat ein­fach Stil. DANKE, Hen­drik!!!

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/84/OffterdingerRotkappchen_%282%29.jpg

 

Schreibe einen Kommentar

Deine E-Mail-Adresse wird nicht veröffentlicht.